Zbrodnia w Dagestanie

Masakra we wsi Tuchczar była brutalnym wydarzeniem podczas wojny w Dagestanie. To właśnie wtedy 6 rosyjskich żołnierzy w wieku 19 lat zostało poddanych krwawej egzekucji przez czeczeńskich bojowników. Ale po kolei…

5 września 1999 r. czeczeńscy bojownicy dowodzeni przez Umara Edilsultanova wkroczyli do Dagestanu (na terenie byłego ZSRR), próbując zająć wioskę Tuchczar, znajdującą się przy samej granicy z Czeczenią. Wioski broniła wtedy grupa młodych Rosjan. Walka szła dobrze do czasu, aż Rosjanie stracili pojazd BMP, którego wieżyczkę obsadzał strzelec z karabinem maszynowym. Niedługo po tym okrążenie zaczęło się zacieśniać, więc część rosyjskich soldatów podjęła decyzję o ucieczce. Mimo beznadziejnej sytuacji kilkoro z nich postanowiło utrzymać pozycje i nadal heroicznie (oraz bezsensownie) walczyć z Czeczeńcami. Niestety amunicja nikła w oczach, a dodatkowo przeciwnik miał teraz znaczną przewagę liczebną. Pomimo swojej wyraźnej dominacji Czeczeni dali żołnierzom pół godziny na opuszczenie wioski.

Dowódca Rosjan odrzucił tę lukratywną propozycję i wraz z kolegami pozostali na pozycjach. Było to pozbawione sensu, ponieważ przez braki amunicji dalsza walka okazała się niemożliwa. Jako alternatywę Rosjanie postanowili więc się ukryć w jakichś sensownych miejscach – od piwnic aż po pole kukurydzy. Wszystko w nadziei, że uda im się przetrwać. Gdy umówione 30 minut minęło, Czeczeni ruszyli na przeszukiwanie wioski.

Grupa 6 Rosjan, która zabarykadowała się w stodole, została z niej szybko wyciągnięta przez czeczeńskich rebeliantów, przy pomocy benzyny, groźby podpalenia oraz kuszącej obietnicy darowania życia. Dla Rosjan – w tamtym momencie – każda decyzja była złą decyzją. Dowódca zadecydował jednak o wyjściu z budynku i poddaniu swojego oddziału. Niewątpliwie, jedyne co mu wtedy pozostało to tląca się w nim resztka nadziei o dotrzymaniu danego słowa. W obecnej sytuacji status jeńców wojennych nie wydawał się na pewno złą opcją.

Niestety, nie tym razem. Dość szybko Rosjanie zdali sobie sprawę, że zostali wydymani i zostaną straceni. Dowódca czeczeński bez zbędnego pierdolenia zarządził publiczną egzekucję w szczerym polu.

LISTA OFIAR

• Vasily Tashkin – dowódca (25 lat)
• Paranin Aleksiej Iwanowicz (19 lat)
• Lipatow Aleksiej Anatolijewicz (19 lat)
• Kaufman Władimir Egorowicz (19 lat)
• Erdneev Borys Ozinowicz (19 lat)
• Polagaev Alexey Sergeevich (19 lat)

Schwytanym żołnierzom kazano położyć się twarzą do ziemi, gdzieś w ustronnym miejscu poza wioską. Dowódca Czeczenów – Edilsultanov – rozkazał swoim ludziom, aby poderżnęli jeńcom gardła. Pierwsi zginęli Paranin Aleksiej Iwanowicz oraz dowódca Tashkin. Śmierć i agonia tych dwóch panów otwiera taśmę wideo.

Następnie cięcie na gardle miał mieć wykonane Aleksiej Lipatov. Widać, jak ten rozgląda się. Na prawo od niego – zwłoki Tashkina, po lewej – zalewający się krwią Paranin. Lipatov już kuma, co go czeka. Postanowił więc wykorzystać chwilę nieuwagi i przytomnie podjął próbę ucieczki. Szybko jednak został złapany i zastrzelony. Plusy? Jako jedyny nie miał tego dnia podciętego gardła. Minusy? Nie spotka się już z matką.

Następna widoczna ofiara to Kaufman Władimir Egorowicz. Jeden z Czeczenów ciągnie Kaufmana na polanę i żąda, aby ten położył się twarzą do ziemi. Twierdzi, że „ułatwia to cięcie”. Rzeczywiście bardzo kurwa sprytne! Kaufman nie zamierza jednak poddać się jego żądaniu, a w zamian błaga swojego oprawcę, aby ten darował mu życie. Następnie wyciąga fałszywego asa z rękawa i próbuje przekonać Czeczenów, aby darowali mu życie w zamian za wskazanie miejsca ukrycia broni. Czeczeni jednak wiedzieli, że to nieudolna próba przedłużenia nieuchronnej sprawy. A więc równie szybko, co jego kompani, został pozbawiony głowy.

Erdneev Boris Ozinovich, oddziałowy snajper, jest następny w kolejce. Momentu jego egzekucji nie widać na filmie. Widać jednak, że Erdneev bardzo spokojnie – pogodzony ze swoim losem – wykonuje polecenia oprawcy i kładzie się na brzuchu. Bo jak już wiemy z poprzedniego akapitu – bardzo ułatwia to cięcie. Później scena się urywa.

Ostatnią ofiarą tej rzezi był Polagaev Alexey Sergeevich. Egzekucji dokonał osobiście przywódca Czeczenów – Umar Edilsultanov. Na nagraniu widać, jak podchodzi do leżącego Sergeevicha z nożem, podwija rękawy, siada okrakiem na żołnierzu i przecina jego gardło. Dławiący się krwią Sergeevich wije się i zrzuca kata ze swoich pleców. Umiera ze związanymi na plecach rękami. Po zrobionej robocie bojownicy zgodnie krzyczą „Allahu Akbar!”.

Wioska była okupowana przez Czeczenów jeszcze przez 4 dni. Przez cały ten czas na jej terenie ukryci byli jeszcze dwaj Rosjanie – Aleksiej Iwanow oraz Fiodor Czernawin. Jeden z nich ukrywał się na strychu, a drugi w piwnicy. Dzięki swojej determinacji udało im się uniknąć egzekucji, a o śmierci swoich kolegów dowiedzieli się dopiero po wyjściu z ukrycia.

Taśma, którą tutaj widzicie powyżej, została odnaleziona w 2000 r. przez Rosyjską Służbę Bezpieczeństwa i była podstawą do odnalezienia czeczeńskich żołnierzy i postawienia ich przed sądem.

LISTA SPRAWCÓW

Umar Edilsultanov – dowódca – był sprawcą zabójstwa Aleksieja Połagajewa (ostatni na filmie). Zginął pół roku później po wydarzeniach w Dagestanie.

Tamerlan Chasajew – zanim służby zaczęły się nim interesować ws. wydarzeń z Dagestanu, ten odsiadywał wyrok w kolonii karnej za zupełnie inne przestępstwa. Za zbrodnie w Dagestanie został skazany na ponad 20 lat, jednak niedługo później zmarł w więziennej celi.

Islam Mukaev – dostał 25 lat odsiadki po zatrzymaniu w 2005 r.

Ryzwan Szapajewicz Wagapow – zatrzymany 19 marca 2007 roku w Czeczenii. Został skazany na 22 lata więzienia, jednak za inne przestępstwa. Były problemy z sądowym udowodnieniem mu udziału w zbrodni zarejestrowanej na filmie.

Mansur Razhaev — to jemu zarzucono morderstwo Erdneeva Borisa Ozinovicha, którego egzekucja nie jest bezpośrednio widoczna na nagraniu. Taśma urywa się w momencie, gdy Mansur Razhaev nachyla się nad ofiarą, dzierżąc w ręce sporej wielkości nóż. Razhaev próbował więc się bronić argumentacją, że sekundę później oddał nóż komuś innemu, a on sam nikogo nie zamordował. Jego słowa nie przekonały sądu i w 2012 r. dostał dożywocie.